Audio Vintage Poland Meeting - recenzja

W potocznej świadomości audiofil to ktoś, kto wymienia półmetrowy kawałek kabla za trzydzieści tysięcy na półmetrowy kawałek kabla za czterdzieści tysięcy i twierdzi, że słyszy różnicę. Prawda jest taka, że nie słyszy, ale za nic w świecie się do tego nie przyzna. Wróć, różnica jest, ale on jej nie słyszy. Jeszcze inaczej: różnicy nie ma, ale on słyszy ją doskonale. Ok, zapomnijmy. Najprawdziwsza prawda jest taka, że nie mam pojęcia, kim jest audiofil poza tym, że – etymologiczne – to ktoś, kto kocha dźwięki, ale nie każde, tylko te dobrej jakości.

Blisko pięćdziesięciu chłopa i cztery kobiety zjechały w piątek do Hotelu Magnat w Jacentowie koło Ostrowca Świętokrzyskiego na Drugi Audio Vintage Poland Meeting. Spotkanie odbyło się z inicjatywy Piotra Walendowskiego, założyciela grupy na Facebooku, której nazwę chyba tylko on potrafi zapamiętać: Audio Vintage-Hi-Fi-High End-DIY-Tube-Amplifiers-Speakers. Słuchaliśmy muzyki, sprzętu i siebie nawzajem (w dowolnej kolejności) aż do niedzieli.

Ze względu na brak umiejętności bilokacji nie byłem w stanie uczestniczyć we wszystkich atrakcjach zlotu, więc moja relacja siłą rzeczy będzie szczątkowa i – mam nadzieję – pozostawi pewien niedosyt, który być może ktoś jeszcze zdecyduje się zaspokoić. Sal do dyspozycji audiofilów było cztery. Sala Audio Vintage, gdzie utworzono wystawę sprzętu vintage; sala Haiku Audio – tu prezentowała swoje wzmacniacze krakowska manufaktura Haiku Audio, których słuchaliśmy na kolumnach naszego sponsora, firmy Tonsil; sala vintage, w której firma Nomos ustawiła dwa kompletne zestawy audio sprzed lat (wielu) oraz sala cyfrowa z najnowszymi odtwarzaczami strumieniowymi firmy o wytwornej nazwie Cocktail Audio.

Największy ruch panował na ogół w sali Audio Vintage. Czegoż tam nie było! Jeden z kolegów przywiózł swoją (największą w Polsce) kolekcję wertykalnych odtwarzaczy CD. Czy całą, o to już nie zapytałem, ale i tak wyglądała pysznie. Była też wspaniała kolekcja wzmacniaczy i tunerów Kenwooda z lat siedemdziesiątych, gdzie i ja dołożyłem swoją cegiełkę w postaci niniejszej integry. Tak prezentował się mój Ken z niestety nie moją, pardon, nie jego, Barbie.

A jak brzmiały Altusy jednego ze sponsorów imprezy, firmy Tonsil? Źle zadałem pytanie: jak brzmiały Altusy sponsora, który na wieczorek zapoznawczy ufundował alkohol? Genialnie.

Między innymi na tych Altusach mogliśmy posłuchać brzmienia wzmacniacza skonstruowanego przez Jakuba Mizerę. Kontrowersyjny konstruktor, zamiast jak normalny człowiek zbudować wzmacniacz oparty o lampy lub tranzystory, w torze umieścił zwykłe żarówki. Żarówkowiec zagrał nadspodziewanie dobrze i coś mi się wydaje, że – tak jak mówimy o „grających kablach” – już niedługo mówić się będzie o grających żarówkach. Zapytałem Kubę o plany na przyszłość i w tajemnicy mogę zdradzić, że jego następnym projektem będzie wzmacniacz na świeczki. Najmocniejsza wersja będzie pracowała na gromnicach.

Alkohol przygotowany przez sponsora spełnił swój dydaktyczny charakter i umożliwił przekształcenie wieczorku zapoznawczego w warsztaty w podgrupach. Te odbywały się na ogół w pokojach hotelowych i trwały do białego rana. Merytoryczne szczegóły pozwolę sobie przemilczeć, dość powiedzieć, że miałem szalone powodzenie u dziewczyn (Aniu, to nie jest tak, jak myślisz).

Dzień drugi zaczął się grubo po śniadaniu, które obsługa hotelowa z jakiegoś powodu postanowiła podać o zwykłej porze, zamiast w okolicach obiadu. Niektórzy ponoć wstali specjalnie na śniadanie, po czym, wyczerpani spełnieniem obowiązku wobec żołądka, znowu położyli się spać. Ja wstałem przed jedenastą, a skoro wszyscy twardo spali,wybrałem się na samotny spacer. W znalezionym po drodze zajeździe zjadłem pyszny żurek i wyruszyłem na eksplorację Jacentowa. Minąłem boisko, przystanek PKS-u i sklep, ale nic sobie nie pomyślałem. Kiedy przechodziłem koło pola buraków cukrowych pomyślałem sobie, że ostatni raz takie buraki widziałem dobre trzydzieści lat temu. Kiedy mijałem szkołę i bieżnię na boisku szkolnym pomyślałem sobie, że ostatni raz na takiej bieżni biegałem dobre trzydzieści lat temu. Kiedy mijałem remizę strażacką... nic sobie nie pomyślałem, bo zmęczyłem się myśleniem. Zresztą, czas było wracać.

Jakoż w sali zarządzanej przez firmę Nomos trafiłem na test vibrapodów: takich podkładek pod sprzęt, żeby wyeliminować drgania. Podkładki wylądowały pod gramofonem, a my badaliśmy na słuch, czy słyszymy różnicę. Zapewne każdy z nas chciał ją usłyszeć, ale test zakończył się rozczarowaniem: muzyka podawana z gramofonu stojącego o własnych siłach na stoliku brzmiała równie dobrze, co podawana z gramofonu wspartego o podkładki. Uczciwie jednak należy przyznać, że gramofon stał na porządnie stabilizowanym stoliku, zatem podkładki nie były specjalnie potrzebne. Co innego, gdyby ktoś miał fantazję słuchać muzyki ze źródła stojącego na przykład na kanapie, wtedy vibrapody byłyby jak najbardziej wskazane. Ważna uwaga: szukając ich na allegro piszcie „vibrapody” zamiast „wibrapody”. Dlaczego? Sami się przekonajcie, świntuszki.

Sala Nomosu była świadkiem jeszcze jednego wydarzenia, którego doniosłość już teraz przeczuwamy, a którego konsekwencje bez wątpienia zostaną dokładnie opisane w pracy doktorskiej poświęconej grupie Audio Vintage-Hi-Fi-High End-DIY-Tube-Amplifiers-Speakers, jeżeli oczywiście kiedykolwiek taka powstanie. Otóż wśród fantastycznego retro toru audio, ni w pięć nie w dziesięć znalazł się w pewnym momencie najnowszy odtwarzacz CD firmy Marantz kosztujący trzydzieści pięć tysięcy złotych. W ślepym teście porównaliśmy go z liczącym niemal ćwierć wieku innym modelem Marantza, obecnie do kupienia za niecałe dwa tysiące. Te cyfry zresztą nie są ważne, liczyło się brzmienie. I tu – co łatwo można było przewidzieć – wygrał nowy Marantz. Bezkompromisowa konstrukcja zyskała przychylność większości słuchaczy. Nie pamiętam już, kto wpadł na iście diabelski pomysł, żeby brzmienie cedeka za cenę nowego samochodu małolitrażowego porównać z Foniką za cenę czterech flaszek wódki, ale jego nazwisko powinno zostać wypalone na honorowym miejscu tuż za bramą piekła. Ślepy test i słuchamy prostej konstrukcji wartej obecnie nieco ponad stówę z wyrafinowanym kombajnem muzycznym za trzydzieści pięć tysięcy złotych. Znowu wygrywa ultra drogi Marantz, a przynajmniej tak się wydaje większości z nas. „Łukasz, wciśnij pauzę w Fonice – zaordynował Piotr Walendowski, kiedy niemal każdy z nas tkwił w przekonaniu, że właśnie słuchamy Marantza. Łukasz zastopował Fonikę i... zapadła cisza. Na jakieś pół sekundy, bo potem wszyscy wybuchnęliśmy gromkim śmiechem, który jeszcze długo niósł się po okolicy. Niepozorna Fonika wsunęła się w miejsce Marantza i przekonała nas, że zachwycamy się brzmieniem nowoczesnego odtwarzacza. Jak to się stało, że niemal jednogłośnie uznaliśmy wyższość taniutkiego i leciwego odtwarzacza nad wartą majątek hi-endową maszyną? Tego nie wiem, ale bądźmy szczerzy: zdanie czterdziestu rozluźnionych facetów, niektórych nawet podpitych, nie może być miarodajne. A nie, przepraszam, może. Właśnie sprawdziłem, ceny Fonik na allegro gwałtownie podskoczyły.

Skołatane ślepym testem nerwy leczyłem w najbardziej kulturalnej sali, sali Haiku Audio. Maestro Wiktor Krzak osobiście celebrował odsłuch, więc doznania były tyleż wyrafinowane, co zwalające z nóg, niczym siwucha na wiejskiej zabawie. Zwłaszcza zwalało z nóg brzmienie pewnych szerokopasmowych kolumn DIY autorstwa Tomasza Rondio, bezwstydnie odsłaniających swoje wdzięki w parze z jednym z kilku lampowych wzmacniaczy made by Haiku Audio. Pomimo swojej szczupłości prezentowały niezwykle szeroką scenę i ubóstwo basów rekompensowały z nawiązką detalicznością i bezpośredniością podania dźwięku. Słowo daję, niemal czuło się obecność trąbki Milesa Davisa w pokoju, jego oddech, a także – dlaczego nie – zapach jego wody kolońskiej. Najbardziej zachwycony nimi był Rafał, jego ocierająca się o orgazm ekstaza była gotowa zaprowadzić go do bankomatu, na szczęście na miejscu było wystarczająco dużo alkoholu, żeby ustalił na nowo swoje priorytety i po prostu napił się wódki. Nie wiem, czy następnego dnia rano zrewidował swoje wieczorne uniesienia, bo wstyd przyznać, nie zapytałem.

Aniśmy się obejrzeli, a nastąpił ostatni, trzeci dzień zlotu. Wtedy przypomniałem sobie, że ani razu nie zajrzałem do sali cyfrowej. Czem prędzej naprawiłem to karygodne zaniedbanie i nie pożałowałem. Sprzęt marki Cocktail Audio (z której nazwy niektórzy lekko sobie dworowali) oferował fantastyczne warunki odsłuchowe. Muzyka z Tidala (co to w ogóle jest?) brzmiała soczyście, jędrnie i była niczym arbuz w który wgryzamy się głęboko bez troski o umorusaną buzię. Zażyczyłem sobie najnowszą Metallicę i moje życzenie zostało spełnione, więc mogłem porównać brzmienie drogich klocków z moim domowym audio. Cóż, tu nie było powtórki z testu Marantza, mój sprzęt sromotnie przegrał. Może powinienem kupić sobie zabytkową Fonikę? Byłaby to niegłupia myśl, ale z powodów opisanych powyżej obecnie stać mnie najwyżej na nowego Marantza.

Po obiedzie nastąpiło uroczyste rozwiązanie konkursu. Liczba nagród niemal przewyższała liczbę uczestników, więc przy odrobinie szczęścia można było wygrać parę kolumn Altus 300 albo płytę kompaktową znanego i lubianego zespołu Akcent. I wtedy zorientowałem się, że na ostatnie, kluczowe pytanie, odpowiedziałem źle. Sromota byłaby ogromna, gdyby została wylosowana moja kartka, a tam zła odpowiedź. Byłem tedy zapewne jedyną osobą na sali, która marzyła, żeby jej kartka nie została wylosowana. Uff, udało się. Przy takiej liczbie nagród to nie lada wyczyn i Jarek Jasiński, który wygrał nagrodę główną, jawi się przy mnie jako człowiek o przeciętnym szczęściu.

Dobrze było przyjechać na Audio Vintage Poland Meeting i zamienić byty internetowe na ludzi z krwi i kości. Dobrze było poznać osobiście Piotra Walendowskiego, człowieka o wielkim sercu, ogromnej wiedzy i jeszcze większej pokorze. Jego talent do wzbudzania w innych entuzjazmu i zarażania ich swoją pasją jest tak duży, że aż dziwne, że został elektronikiem, zamiast skończyć jako kaznodzieja. Na szczęście dla nas nie poszedł tą drogą.

Cieszę się, że poznałem Michała Potockiego. Jego spontaniczność i poczucie humoru bez problemu zapewniłyby mu miejsce na krajowej scenie stand upu, co bez wątpienia byłoby z korzyścią dla sceny, choć niekoniecznie dla Michała.

Z radością poznałem wreszcie osobiście człowieka o podstępnym pseudonimie Pumcat Moh (Piotrze, my się jeszcze nieraz policzymy i to niech wystarczy za komentarz).

Miałem okazję porozmawiać z Wiktorem Krzakiem z Haiku Audio. Wiktor imponuje wiedzą i kulturą osobistą, ale gdyby przyszedł do mnie do sklepu kupić piwo zażądałbym okazania dowodu osobistego.

Uciąłem też sobie pogawędkę z Maciejem Stempurskim, przy czym okazało się, że mamy ze sobą więcej wspólnego, niźli zrazu się wydawało. Recenzja Maćka ze zlotu będzie miała zapewne więcej sensu od mojej.

Dziękuję za możliwość uczestniczenia w zlocie. Piotr Walendowski, Michał Potocki i Mikołaj Bartosz włożyli mnóstwo serca i pracy w to, żeby wszystko zapiąć na ostatni guzik. Mają przy tym teraz niezły zgryz, bo rozochoceni zlotowicze już pytają o termin kolejnego spotkania.

Specjalne podziękowania dla Viki Piktel, która na zlocie była incog... in koguto. Vika bezpiecznie zawiozła nas i przywiozła ze zlotu, a kiedy w drodze powrotnej lekko przysypialiśmy, ona jedna nie raczyła być senna.

Słownik polityczny

Często w listach, a także w rozmowach prywatnych, pytacie mnie o sens i znaczenie pojęć, które usłyszeliście w orędziu Beaty Szydło albo przeczytaliście na Facebooku Krystyny Pawłowicz. Wiele z nich sensu nie ma żadnego, ale znaczenie jakieś posiada i chcąc wiedzieć, co się dzieje w polskiej rzeczywistości społeczno-politycznej wypadałoby je znać. Dlatego – szanując swój czas oraz Waszą chęć poszerzania wiedzy – zamiast odpowiadać każdemu z osobna, przysiadłem pewnego wieczoru i kosztem flaszki wina oraz czasu przeznaczonego na oglądanie najnowszego odcinka „Ucha prezesa” stworzyłem tę oto antologię najpilniejszych pojęć, chytrze, ale i trafnie nazwaną przeze mnie „Słownikiem politycznym”. Nie dziękujcie, gratyfikację przyjmuję we flaszkach wina.

Adrian – pseudonim operacyjny najważniejszego notariusza w Polsce. Adrian działa pod przykrywką i dla niepoznaki udaje prezydenta Polski, ale jego głównym zadaniem jest podpisywanie sporządzonych z rozkazu pewnego szeregowego posła dokumentów, najlepiej bez czytania. Patrz: Długopis.

Astroturfing – przekonywanie społeczeństwa, że nazywanie totalnej opozycji „zdradzieckimi mordami”, „ubekami” i „pożytecznymi idiotami” nie jest zorganizowaną akcją Mediów Narodowych, ale spontaniczną akcją miłującego porządek i 500+ suwerena.

Barierka – stare i wsteczne poglądy nakazują widzieć w barierce obiekt dyskryminacji, dobra zmiana wyniosła je do rangi instrumentu spajającego zwaśnione grupy społeczne. Szczególnie widać to na miesięcznicach smoleńskich, kiedy to rząd tysięcy barierek oddziela prawdziwych Polaków od gorszego sortu i nie pozwala na chaos i anarchię. Im więcej ich tedy na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie, tym większy ład społeczny, zaś kiedy ich liczba przekroczy krytyczną granicę miliona nienawiść automatycznie zamieni się w miłość i Polska zostanie ostatecznie zbawiona.

Bolek – człowiek, który kiedyś stał tam, gdzie dzisiaj stoi ZOMO, czyli spacerowicze, czyli zorganizowana grupa przestępcza. Patrz: Spacerowicze.

Czerska – miejsce, skąd trzydziestoletni redaktorzy z ubecką przeszłością atakują dobrą zmianę cytując wpisy Krystyny Pawłowicz na Facebooku i pokazując paski z TVP Info.

Dezinformacja – zgodnie z leninowską zasadą informacją jest tylko to, co służy partii. Reszta to dezinformacja.

Długopis – podstawowe narzędzie do wprowadzania dobrej zmiany. Agent Adrian używa go do podpisywania podsuniętych mu przez pewnego szeregowego posła ustaw, co totalna opozycja złośliwie nazywa niszczeniem demokracji. Patrz: Totalna opozycja.

Dobra zmiana – ambitny plan uczynienia Polski najszczęśliwszym miejscem na świecie przez skłócenie Polaków, odebranie im wolnych mediów, niezależnych sądów i Opola. Ci, którzy nie zaakceptują dobrej zmiany, zostaną zesłani na Maderę. Patrz: Madera.

Drabinka – według Ludwika Wittgensteina logika jest drabiną, po której należy wejść, a następnie – zrozumiawszy jak bardzo jest niepotrzebna, szkodliwa wręcz – odrzucić ją. Tę filozoficzną tezę obecna władza przyswoiła sobie w stopniu wzorowym: drabiną jest suweren, po którego plecach wiadome osoby wspięły się na szczyty władzy i teraz zachodzi proces odrzucania. W symboliczny sposób proces objawia się na cyklicznych seansach miłości przed pałacem prezydenckim – prezes Jarosław wchodzi na drabinkę każdego miesiąca o szczebel wyżej i mówi do suwerena: dojdziemy do prawdy. Kiedy prezes Jarosław dojdzie do ostatniego szczebla i będzie wreszcie sięgał ponad suwerena, proces odrzucania zakończy się. Patrz: Miesięcznica smoleńska.

Gorszy sort – gorszy sort to suweren po lustracji, przy czym lustracja w wersji współczesnej odbywa się na Facebooku i na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie. Dowodem na ubecką przeszłość gorszego sortu jest uczestnictwo w miesięcznicy smoleńskiej po niewłaściwej stronie barierki, krytyka Krystyny Pawłowicz na Facebooku albo praca w redakcji na Czerskiej.

Katastrofa smoleńska – katastrofa lotnicza, która podzieliła Polaków. Rozlane wtedy polityczne paliwo płonie do dzisiaj. Rząd nie może się zdecydować, jaka przyczyna katastrofy będzie najlepiej wyglądała na pasku TVP Info i dlatego wciąż trwa. Patrz: Paski TVP Info.

Kolumna rządowa – Biblia uczy, że Bóg uczynił kolumnę rządową z żebra Antoniego Macierewicza i broszki Beaty Szydło, ale istnieje też hipoteza, że do obecnej postaci wyewoluowała z kultowej czarnej wołgi. Kolumna rządowa jeździ po kraju i porywa kierowców seicento, żeby ich potem oskarżyć o próbę zamachu na dobrą zmianę.

Komisja – kiedyś żartowano, że wielbłąd to koń zaprojektowany przez komisję. Dzisiaj należałoby zupełnie poważnie powiedzieć, że koń to komisja, która usiłuje udowodnić, że nie jest wielbłądem. Najważniejsza obecnie komisja w Polsce to komisja smoleńska, która z sukcesem obaliła oparte na nauce wnioski dotyczące katastrofy smoleńskiej, a obecnie jest na najlepszej drodze do obalenia logiki, rozumu i zdrowego rozsądku. Komisja misję swoją uzna za spełnioną, kiedy do obalenia zostanie już tylko flaszka, co jest nieuniknione, bo jak wiadomo członek komisji nie wielbłąd, napić się musi. Patrz: Katastrofa smoleńska.

Kot prezesa – broń ostateczna, wunderwaffe obecnego rządu. Kiedy już nawet działalność agenta Adriana ani paski w TVP Info nie wystarczą, żeby zaprowadzić dobrą zmianę, do akcji wkroczy kot prezesa, któremu prezes ufa bez zastrzeżeń i z którym konsultuje wszystkie ustawy, jakie potem podsuwa Adrianowi do podpisu. Patrz: Prezes Jarosław.

Lud smoleński – kochająca prawdę i 500+, elitarna odmiana suwerena, uaktywniająca się podczas miesięcznic smoleńskich. Głównym zadaniem ludu smoleńskiego jest wołanie na miesięcznicach „hańba”, „zdrada” i „Jarosław, Polskę zbaw” oraz nienawidzenie wszystkich, którzy nie kochają prawdy, prezesa Jarosława i jego kota.

Macierewicz Antoni – ekspert od spisków, podejrzewa wszystkich, włącznie ze sobą. Nie spocznie, dopóki sam siebie wsadzi do więzienia za bycie rosyjskim agentem. Mission completed.

Madera – raj na ziemi, kraina wiecznej szczęśliwości, idealne miejsce na spędzenie sylwestra albo wakacji z kochanką. Tam właśnie wyemigruje lub zostanie zesłany gorszy sort w momencie, kiedy cała Polska zostanie opanowana przez dobrą zmianę i już nie da się w niej żyć. Patrz: Petru Ryszard.

Media Narodowe – media utworzone w celu nadawania relacji z miesięcznic smoleńskich oraz informowaniu społeczeństwa o sukcesach programu 500+. Media Narodowe są bezstronne i obiektywne i dlatego do programów publicystycznych zapraszają głównie gości popierających dobrą zmianę. Pluralizm groziłby bowiem wywołaniem u widzów świadomości obywatelskiej a niektórych wręcz skłoniłby do ryzykownych zachowań, takich jak na przykład samodzielne myślenie.

Miesięcznica smoleńska – cykliczny seans miłości uprawiany przez najwyższego władzą człowieka w Polsce, na co dzień skromnie służącego krajowi w roli szeregowego posła. Każdego dziesiątego dnia miesiąca ów skromny poseł wchodzi przed Pałacem Prezydenckim na drabinkę i sięgając zgromadzonym do ramion obiecuje Wielkie Zjednoczenie Polaków pod skrzydłami jednej partii, jedynie słusznego prawa (i sprawiedliwości) i jednego prezesa. Ci, którzy odmówią tego zaszczytu zostaną uznani za członków zorganizowanej grupy przestępczej i odesłani na Maderę. Patrz: Seanse miłości.

Misiewicz Bartłomiej – bohater narodowy, laureat Złotego Medalu „Za Zasługi dla Obronności Kraju” i niezatapialny giermek Antoniego Macierewicza. Jego największą zasługą dla Ojczyzny było to, że dał się wreszcie zatopić.

Misiewicze – kandydaci na bohaterów, którzy także chętnie daliby się zatopić, najlepiej na pokładzie statku wiozącego złoto, niekoniecznie w postaci medali.

Narty – kiedy w Polsce wybucha kryzys i wszystkie możliwości zawodzą, Adrian wyjeżdża na narty i szusuje tak długo, aż kryzys rozwiąże się sam. Proste i skuteczne.

PAD – urządzenie do sterowania Polską, własność pewnego szeregowego posła. Jakiś czas temu zepsuło się i samo zaczęło wetować ustawy.

Paski w TVP Info – pojawiające się na dole ekranu komunikaty z alternatywnej rzeczywistości, podstawowe źródło wiedzy suwerena o Polsce.

Pawłowicz Krystyna – niestrudzona orędowniczka poprawnej polszczyzny, której jest wybitną znawczynią. Uczy Polaków, że formy wziąść, braść, nienawidzieść i zdradzaść są prawidłowe, bo tak uczono ją w szkole. Swoją misję uzna za zakończoną kiedy trafi na pasek TVP Info jako Krystyna Pawłowiść.

Petru Ryszard – wielki polski podróżnik, który zwiedził wszystkie 130 krajów świata od Mazowsza po cesarstwo rzymskie. W tym ostatnim zaprowadził demokrację, a na jej straży postawił Sejm Głuchy. W święto Sześciu Króli przypadkowo odkrył raj na ziemi, czyli Maderę i czym prędzej wziął kredyt we frankach, żeby zapewnić sobie tam spokojną emeryturę.

Pięćset plus – narodowy program dokarmiania suwerena. Dokarmiony suweren nie knuje przeciw władzy, nie zakłóca miesięcznic smoleńskich, za to ma siłę krzyczeć „hańba”, „zdrada” i „Jarosław, Polskę zbaw”.

Puszcza Białowieska – zakład przemysłowy przez pomyłkę wpisany na listę Światowego Dziedzictwa UNESO. Totalna opozycja broni jej niczym suweren prawa do 500+. Żeby odzyskać puszczę, rząd będzie musiał znaleźć na opozycję jakiś sposób, na przykład przy pomocy harvesterów wyrżnąć ją w pień. Puszczę, nie opozycję, ale opozycję w sumie też.

Prezes Jarosław – szeregowy poseł, w wolnych chwilach zajmujący się jako wolontariusz zbawianiem Polski. Prezes Jarosław Polskę zbawia urządzaniem co miesiąc seansów miłości na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie oraz nakłanianiem Adriana do podpisywania odpowiednich ustaw, oczywiście bez czytania. Patrz: Seanse miłości.

Seanse miłości – nieoficjalna nazwa miesięcznic smoleńskich ukuta przez obiektywne i niezależne media kontrolowane przez władzę. W ten sposób z sukcesem przekonano społeczeństwo o konieczności comiesięcznego grodzenia centrum Warszawy barierkami i chronienia imprezy przed gorszym sortem. Gorszy sort nienawidzi bowiem miłości, za co całkiem słusznie jest nienawidzony przez miłującego miłość i prawdę suwerena. Patrz: Miesięcznice smoleńskie.

Spacerowicze – zorganizowana grupa przestępcza usiłująca przy pomocy Konstytucji i świeczek z Ikei obalić w Polsce rząd i porwać prezesowi kota.

Schetyna Grzegorz – mąż stanu prowadzący swoją partię od porażki do porażki w nadziei, że pomoże mu to kiedyś zostać liderem opozycji. Kiedy już nim zostanie spróbuje zająć miejsce okupowane przez pewnego szeregowego posła, a przy odrobinie szczęścia także kuwetę jego kota.

Suweren – odpowiednik murzyna z brzydkiego i niepoprawnego politycznie cytatu autorstwa niemieckiego poety (Friedrich Schiller). Głównym zadaniem suwerena jest oddanie głosu na jedynie słuszną opcję polityczną i skandowanie na miesięcznicach „hańba”, „zdrada” i „Jarosław, Polskę zbaw”. Jest też uniwersalnym usprawiedliwieniem najdziwniejszych nawet poczynań władzy („robimy to w imieniu suwerena, który nas wybrał”). Poza tym jest politycznym nieużytkiem: suweren zrobił swoje, suweren może odejść.

Szydło Beata – od ośmiu lat Polcy i Polacy czekali na wybitną żonę stanu i dopiero z nadania pewnego szeregowego posła objawiła się ta, której misją jest w jego imieniu zbawiać Polskę. Szydło robi to wybitnie i po każdym swoim sukcesie obwieszczonym na pasku TVP Info dostaje w nagrodę nową broszkę.

Tarczyński Dominik – poseł, wzór skromności i wysokiej kultury osobistej. Pozerom, którzy to kwestionują, całkiem słusznie każe "zamknąć gęby" albo iść "won".

Toruń – ambasada nieba na cały świat z siedzibą w Polsce. To tutaj pielgrzymują członkowie obozu rządzącego, oficjalnie żeby dziękować ojcu Rydzykowi i Bogu (w tej kolejności) za władzę, w rzeczywistości, żeby usłyszeć, co robią źle a co dobrze.

Totalna opozycja – polityczne ramię zorganizowanej grupy przestępczej dla niepoznaki udającej spacerowiczów. Totalna opozycja nie szanuje wiedzy przekazywanej na paskach TVP Info oraz pragnie odebrać Adrianowi długopis i połamać mu narty.

Trybunał Konstytucyjny – stół z powyłamywanymi nogami, strażnik z powybijanymi zębami i wyrewolwerowany rewolwer w jednym. Żywy dowód na to, że hasło „co by tu jeszcze rozpieprzyć, panowie” też nie jest martwe.

Tusk Donald – znany od Warszawy po Brukselę biznesmen, który porzucił grząski grunt polityki i zajął się produkcją najwyższej klasy win. Z jakiegoś powodu gorszy sort nie gustuje w tym trunku, za to obóz rządzący nie może się nachwalić jego dobroczynnego wpływu na społeczeństwo i serwuje go na każdym zgromadzeniu. Wina Tuska zawsze na propsie.

Twitter – sportowa wersja Facebooka, arena potyczek publicystów i polityków, którym zazwyczaj do ośmieszenia się wystarcza 140 znaków.

Weto – plan był taki, że weto miało się nigdy nie zdarzyć, ponieważ ujawniłoby prawdziwe oblicze agenta Adriana. Oczywiście, jeżeli coś mogło pójść nie tak, to poszło i w końcu Adrian został zdemaskowany jako prezydent Polski. Chcieliśmy dobrze, wyszło jak zwykle.

Zandberg Adrian – nieformalny lider partii Razem, która ze słowa „prekariat” uczyniła swój program polityczny. Słowo nie występuje w „Słowniku Języka Polskiego”, więc partia Razem nie występuje w Sejmie. Zależność, której członkowie partii wciąż nie potrafią zrozumieć. Nie patrz: Adrian.

Zdradzieckie mordy – totalna opozycja po nieudanej operacji plastycznej. Chętni mogą sobie taką sprawić w mobilnych gabinetach odnowy politycznej ustawianych w najbardziej uczęszczanych miejscach Warszawy, zwykle w okolicach Sejmu i Pałacu Prezydenckiego.